De kwetsbaarheid van 1m80 in een foto van mezelf: over exposeren en jezelf blootgeven

De imposante Sint-Niklaaskerk in Gent vormt straks het decor voor mijn werk

De eindtentoonstelling van de academie waar ik de afgelopen zeven jaar met hart en ziel heb geleerd en gecreëerd. Als keramiste sta ik op het punt om mijn creaties, een stukje van mezelf, te delen met de wereld. Maar wat verlangt dit van me? En hoe ga ik om met de kwetsbaarheid die gepaard gaat met het tonen van mijn werk?

De afgelopen jaren heb ik me verdiept in de wondere wereld van klei en vooral dan porselein

Porselein, dat is mijn tweede lief geworden.

Vormen geboetseerd, glazuur gemengd, gebakken en gebroken. In elke stap heb ik mezelf geuit, mijn emoties en ideeën vormgegeven in tastbare objecten. Keramiek is voor mij geen ambact maar een kunstvorm; het is een manier van communiceren, van mezelf bloot te geven.

En dat is precies waar het spannend wordt. Want als kunstenaar is het onvermijdelijk dat je je werk toont, dat je je ziel en zaligheid deelt met een publiek. Je creaties zijn immers een reflectie van wie je bent, van je innerlijke wereld.

Maar wat als die innerlijke wereld fragiel is, onzeker? Wat als je worstelt met een zelfbeeld dat niet altijd even rooskleurig is?

Voor mij is dat laatste zeker het geval.

De onzekerheid knaagt soms, vooral wanneer ik mijn werk vergelijk met dat van anderen

Ben ik goed genoeg? Is mijn werk uniek genoeg? Vragen die door mijn hoofd spoken en die me soms doen twijfelen.

Toch weet ik diep van binnen dat ik mijn kunst moet delen. De drang om te creëren, om me te uiten, is te sterk.

En ik weet ook dat ik niet de enige ben die worstelt met deze gevoelens van kwetsbaarheid

Veel kunstenaars en mensen bij uitbreiding herkennen deze innerlijke strijd.

Jezelf tonen, plaats innemen en dan liefst ook groot en groots tonen is niet gemakklijk. Blijf maar klein, hou je maar in. Neem niet te veel plaats in, wees maar bescheiden. Misschien hoor je die stem nu wel in je hoofd praten. haha…ik hoor ze luid en duidelijk.

En ik deel ook graag deze volledige quote van Brian Eno met jou. 

Ik wilde hem eerst maar deels tonen, maar ik heb hier wel plek voor hem volledig te tonen.

Beautiful things grow out of shit. Nobody ever believes that. Everyone thinks that Beethoven had his string quartets completely in his head—they somehow appeared there and formed in his head—and all he had to do was write them down and they would be manifest to the world. But what I think is so interesting, and would really be a lesson that everybody should learn, is that things come out of nothing. Things evolve out of nothing. You know, the tiniest seed in the right situation turns into the most beautiful forest. And then the most promising seed in the wrong situation turns into nothing. I think this would be important for people to understand, because it gives people confidence in their own lives to know that’s how things work. If you walk around with the idea that there are some people who are so gifted—they have these wonderful things in their head but and you’re not one of them, you’re just sort of a normal person, you could never do anything like that—then you live a different kind of life. You could have another kind of life where you could say, well, I know that things come from nothing very much, start from unpromising beginnings, and I’m an unpromising beginning, and I could start something.” Brian Eno

De komende weken zal ik me voorbereiden op de expositie

Mijn werk uitkiezen, de perfecte opstelling creëren, mezelf mentaal voorbereiden op de confrontatie met het publiek. Het zal een uitdaging worden, dat weet ik zeker.

Maar het is de kracht van kwetsbaarheid in de praktijk.

Als coach lig ik ook altijd op de loer voor sporen van groei en nu mag ik dat ook bij mij doen

Mijn werk gaat over sporen. Sporen van ervaringen, van emoties, van trauma. Sporen die onzichtbaar zijn voor het blote oog, maar die diep in me gegrift staan. En ik heb een manier gevonden om deze mentale sporen fysiek te maken, om ze te tonen aan de wereld.

Ik maak sculpturen, plaats ze op mijn lichaam en maak een foto van de afdruk. En enkele van die sporen toon ik op 1m80 op 1m20 (whaaaat? Dat is spannend) 

Het is een soort zelfportret, maar wel een heel bijzonder portret. Het toont niet alleen hoe ik eruit zie, maar ook wat ik heb meegemaakt, wat ik heb overwonnen. De porseleinen sculpturen symboliseren wat lastig liep in het verleden die ik heb ervaren, de pijn die ik heb doorstaan. En waar je nu nog steeds sporen van ziet. Bijvoorbeeld bij het schrijven van nieuwsbrieven en zoals nu, mezelf te tonen in deze blog.

Maar de afdrukken die ze achterlaten, symboliseren ook de groei die ik heb doorgemaakt, de kracht die ik heb gevonden

 Want posttraumatische groei gaat niet over het verleden vergeten, maar over ermee leren leven. Het gaat over de littekens dragen als herinneringen aan waar je bent geweest, maar niet als belemmeringen voor waar je naartoe gaat.

Mijn kunst is een manier om mijn verhaal te vertellen, om mezelf te helen. En ik hoop dat het anderen kan inspireren om hetzelfde te doen. Om hun eigen sporen te onderzoeken.

De expositie in de Sint-Niklaaskerk is meer dan alleen een tentoonstelling van mijn werk. Het is een pleidooi voor kwetsbaarheid, voor openheid, voor de moed om te tonen wie je echt bent.

Iemand zei ooit “Meike, jij bent de veruiterlijking van Brené Brown”. Awel… misschien is dat nu wel een beetje zo, ik blijf bescheiden.

En wie weet durf jij zo ook beter je ruimte innemen, de ruimte die helemaal bij je past

Dat is de kracht van kunst. Het kan bruggen bouwen tussen mensen, spiegels voorhouden, harten openen en zielen raken.

Het kan ons helpen om elkaar te begrijpen, om onszelf beter te begrijpen. En wie weet, kan het ons zelfs een beetje helen.