De kwetsbaarheid van kunst en keramiek: Jezelf blootgeven en groeien in Gent

De afgelopen jaren dook ik diep in de wondere wereld van klei, en vooral dan porselein. Het is mijn tweede lief geworden. Vormen geboetseerd, glazuur gemengd, gebakken en gebroken. In elke stap heb ik mezelf geuit, mijn emoties en ideeën vormgegeven in tastbare objecten. Keramiek is voor mij geen ambacht, maar een kunstvorm; het is een manier van communiceren, van mezelf bloot te geven. En precies daar begint de spanning.

Want als kunstenaar is het onvermijdelijk dat je je werk toont, dat je je ziel en zaligheid deelt met een publiek. Je creaties zijn immers een reflectie van wie je bent, van je innerlijke wereld. Maar wat als die innerlijke wereld fragiel is, onzeker? Wat als je worstelt met een zelfbeeld dat niet altijd even rooskleurig is? Voor mij, Meike Janssens, is dat laatste zeker het geval.

De onzekerheid knaagt soms, vooral wanneer ik mijn werk vergelijk met dat van anderen. “Ben ik goed genoeg? Is mijn werk uniek genoeg?” Vragen die door mijn hoofd spoken en die me soms doen twijfelen. Toch weet ik diep van binnen dat ik mijn kunst moet delen. De drang om te creëren, om me te uiten, is te sterk.

De moed van het tonen: Het procesmatige van kunst

Ik weet dat ik niet de enige ben die worstelt met deze gevoelens van kwetsbaarheid. Veel kunstenaars, en mensen in het algemeen, herkennen deze innerlijke strijd. Jezelf tonen, plaats innemen en dan liefst ook groot en groots tonen is niet gemakkelijk. “Blijf maar klein, hou je maar in. Neem niet te veel plaats in, wees maar bescheiden.” Misschien hoor je die stem nu wel in je hoofd praten. Haha… ik hoor ze luid en duidelijk.

Wat ik geleerd heb, en wat ik ook deel in mijn werk als kunstenaar in Gent, is dat grote dingen uit kleine, soms zelfs rommelige, beginselen ontstaan. Net zoals het kleinste zaadje in de juiste omstandigheden uitgroeit tot een prachtig bos. Er is geen vooraf bepaald ’talent’ dat je wel of niet hebt; het gaat erom dat je durft te beginnen, te experimenteren, en te vertrouwen op het procesmatige van kunst. Dit inzicht geeft me de moed om te exposeren, om te weten dat mijn werk niet perfect hoeft te zijn om waardevol te zijn.

De imposante Sint-Niklaaskerk in Gent vormt straks het decor voor mijn werk: de eindtentoonstelling van de academie waar ik de afgelopen zeven jaar met hart en ziel heb geleerd en gecreëerd. Als keramiste sta ik op het punt om mijn creaties, een stukje van mezelf, te delen met de wereld. Het zal een uitdaging worden, dat weet ik zeker. Maar het is de kracht van kwetsbaarheid in de praktijk.

Sporen van groei: Kijken met kunstenaarsogen

Als coach lig ik altijd op de loer voor sporen van groei, en nu mag ik dat ook bij mezelf doen. Mijn werk gaat over sporen. Sporen van ervaringen, van emoties, van trauma. Sporen die onzichtbaar zijn voor het blote oog, maar die diep in me gegrift staan. Ik, Meike Janssens, heb een manier gevonden om deze mentale sporen fysiek te maken, om ze te tonen aan de wereld. Dit is het resultaat van kijken met kunstenaarsogen.

Ik maak sculpturen van porselein, plaats ze op mijn lichaam en maak een foto van de afdruk. Enkele van die sporen toon ik op 1m80 bij 1m20 (whaaaat? Dat is spannend!). Het is een soort zelfportret, maar wel een heel bijzonder portret. Het toont niet alleen hoe ik eruitzie, maar ook wat ik heb meegemaakt, wat ik heb overwonnen. De porseleinen sculpturen symboliseren de lastige ervaringen uit het verleden, de pijn die ik heb doorstaan. En waar je nu nog steeds sporen van ziet. Bijvoorbeeld bij het schrijven van nieuwsbrieven en zoals nu, mezelf te tonen in deze blog.

Maar de afdrukken die ze achterlaten, symboliseren ook de groei die ik heb doorgemaakt, de kracht die ik heb gevonden. Want posttraumatische groei gaat niet over het verleden vergeten, maar over ermee leren leven. Het gaat over de littekens dragen als herinneringen aan waar je bent geweest, maar niet als belemmeringen voor waar je naartoe gaat.

Mijn kunst is een manier om mijn verhaal te vertellen, om mezelf te helen. En ik hoop dat het anderen kan inspireren om hetzelfde te doen. Om hun eigen sporen te onderzoeken. De expositie in de Sint-Niklaaskerk is meer dan alleen een tentoonstelling van mijn werk. Het is een pleidooi voor kwetsbaarheid, voor openheid, voor de moed om te tonen wie je echt bent. Iemand zei ooit “Meike, jij bent de veruiterlijking van Brené Brown”. Awel… misschien is dat nu wel een beetje zo, ik blijf bescheiden.

Kunst als brug: Jouw ruimte innemen met Creanaut

En wie weet durf jij zo ook beter je ruimte innemen, de ruimte die helemaal bij je past. Dat is de kracht van kunst. Het kan bruggen bouwen tussen mensen, spiegels voorhouden, harten openen en zielen raken. Het kan ons helpen om elkaar te begrijpen, om onszelf beter te begrijpen. En wie weet, kan het ons zelfs een beetje helen.

Bij Creanaut, mijn praktijk, moedig ik je aan om ook met kunstenaarsogen naar je eigen leven te kijken. Om het procesmatige van jouw persoonlijke groei te omarmen, net zoals een kunstenaar het proces van een werk omarmt.

Wil jij ook de schoonheid van jouw eigen rafeleindjes ontdekken en jouw unieke verhaal omzetten in kracht en groei?

• Leer mij alvast beter kennen en vraag mijn gratis minionderzoeksboek ‘Voelen voorbij woorden’ aan! en ontdek hoe je, net als ik met mijn kunst, jouw binnenwereld als bron van richting kunt gebruiken.

• Voor een diepgaand persoonlijk pad om jouw innerlijk kompas te vinden en te leren leven vanuit zelfcompassie en jouw kwetsbaarheid als kracht te omarmen, is de de meest passende weg. Speciaal voor sensitieve denkers en voelers die in Gent of daarbuiten op zoek zijn naar diepgang en begeleiding via de unieke aanpak van Creanaut.