Stel je voor dat je in een groep bent waar je jezelf niet helemaal op je gemak voelt.

Misschien ken je de anderen niet zo goed of ben je bang om veroordeeld te worden. Je wilt er graag bij horen en geaccepteerd worden, dus besluit je om je aan te passen en te doen alsof je iemand anders bent.

Je probeert altijd de juiste dingen te zeggen en de juiste dingen te doen, maar toch blijft er een gevoel van onzekerheid en angst hangen. En tussen ons altijd het juiste proberen zeggen dat vergt veel energie. En als je dan voor vijf minuten dacht het ‘juiste’ te hebben gezegd, begin je toch weer te piekeren en te twijfelen. Had ik niet beter iets anders gezegd of ik had dit toch moeten zeggen. 

Durf je te zeggen als docent ‘Ik weet het eignelijk niet’. Durf je te zeggen op je werk dat je bepaalde taken eigenlijk niet graag doet. 

Dat klinkt als een behoorlijk roofbouw op je batterij toch? Het voelt alsof je 24u op je tenen zou rondlopen, dan zou je toch ook pijn krijgen aan je kuiten?

Ik kan me trouwens inbeelden dat het nog op andere plaatsen zou gaan tegentrekken.  🙂

Op een dag besluit je om de strijd op te geven en gewoon jezelf te zijn, ongeacht wat anderen daarvan vinden.

 Je laat je onzekerheid en angst los en toont jezelf zoals je bent, ook al ben je niet perfect. In het begin voel je je misschien kwetsbaar en onzeker, maar na verloop van tijd merk je dat anderen juist veel respect en waardering voor je krijgen omdat je jezelf accepteert.

Je ontdekt dat het veel fijner is om bij mensen te zijn die zichzelf accepteren en dat het veilig is om gewoon een mens onder de mensen te zijn, met al je imperfecties en onzekerheden. Lees ook zeker het boek va, Brené Brown eens uiteraard, zij heeft het over haar onderzoek naar imperfectie. 

En hoe zit het dan? 

Wel door gewoon te zeggen dat je iets spannends vindt. Zoals ik, ik vind het nog altijd spannend om mezelf te tonen, video te posten op sociale media of een post te maken zelfs. Gaan ze er deze keer op reageren, kan ik iemand raken of iemand inspireren met wat ik schrijf. Best heel kwetsbaar, ondernemen. Toch? 

Maar niet alleen ondernemen, het is gewoon best kwetsbaar om mens te zijn. 

Rode plekken te krijgen in je nek als je zenuwachtig bent. Ik toch 🙂

Te stotteren, ook al is dat niet evident (zeker niet voor mij, een persoon die stottert). 

Te zeggen dat je het niet weet. 

Dat je angstig bent en je je kwetsbaar voelt. 

Toe te geven dat je even door de mist rijdt of gewoon even niets te doen als het creatief niet meteen stroomt. Want doorheen de dag wordt er wel heel wat gevraagd van ons toch?

En jezelf met compassie en met een warm dekentje gewoon toe te laten om kwetsbaar te zijn. Om mens te zijn. Want het is ok om alles te voelen wat je voelt, het is ok om mens te zijn. En ook, dat er geen foute gevoelens zijn. Of gevoelens die niet mogen gevoeld worden. Het zijn nu eenmaal gevoelens en die mag je voelen. 

Wat wel soms lastig is om dan niet te vervallen in een double trouble. Dat je toch nog lastig wordt op jezelf omdat je een negatief gevoel hebt. Het klinkt nu misschien als een binnenkopper. Maar toch soms lastiger dan je denkt.

Door jezelf te zijn, creëer je een omgeving waarin anderen zich ook vrij voelen om zichzelf te zijn, en dat is een heel waardevolle ervaring. Dat probeer ik ook in al mijn workshops. Dus onthoud, ook naar je eigen omgeving toe, het is goed om jezelf imperfect te tonen.

En dan nog dit! Het is goed om gewoon mens te zijn. Wild, imperfect en ongetemd :).

Heb je zin in een portie creatieve zelfzorg én al je breindelen geactiveerd? Even reflecteren op jezelf, rust in je hoofd vinden en bruisen van energie? Want elk leven is een niet eerder uitgevoerd experiment. Zoals rechts denken of mijn innerlijke mentor soms zegt tegen mij (ja ik praat met mijn brein) ‘We doen allemaal maar wat”. 

En daar zit heel wat in. 

Reserveer je groeitraject ‘Vind je eigen frequentie’ en ‘Chillen en bruisen met kunst’